” siMoN = LosT = boBBy ”
DEN HELDER – “Hallo, mag ik u iets vragen ? ” was de vraag welke ik in het vroege voorjaar, op een mooie zondagmorgen aan Simon stelde.
Verbaasd keek Simon op, terwijl hij Bobby stevig aan de lijn hield.
“Moet u horen wat ik nou weer heb, -ging ik verder- zou u voor mij model willen staan ? ”
(Het was niet de eerste keer dat ik een “wildvreemde” op straat aansprak met de vraag of .. .. .. .. .. .. daarnaast kan ik mezelf voorstellen dat het een vrij directe vraag is welke niet door iedereen gewaardeerd kan worden. Mn drang om Simon te portretteren was dusdanig groot dat ik mijn vals schromerige gevoel aan de kant moest zetten. NEE had ik en JA kon ik krijgen, so what the f*ck)
Tot mijn grote verbazing stemt Simon in, het ijs is gebroken, en we raken aan de praat. Simon is zo iemand die iedereen wel kan, Simon & Bobby zie je overal lopen, altijd samen, onafscheidelijk.
Het is heerlijk weer, Simon & Bobby hebben het plan om later in de middag naar het park te gaan, vertelt Simon. We spreken af in het park. Zo gezegd zo gedaan.
Ruim een jaar later gaat de deurbel op een zondagavond. Daar staan Simon & Bobby voor de deur.
(“Shit ” dacht ik nog in een flits, die komt natuurlijk vragen wanneer hij een afdruk van de foto krijgt.. .. .. ..Een ongemakkelijk gevoel borrelt bij me omhoog. Ik had namelijk al langere tijd een afdruk voor Simon gereed, welke ik nog wilde inlijsten als verdienste voor “het model” zijn, maar door mijn laksheid was het er nog niet van gekomen om deze bij Simon & Bobby langs te brengen. Niets blijkt minder waar.) Zo trots als Simon kan zijn, vertelt hij me dat hij de foto van zichzelf en Bobby,(al wachtend in de wachtkamer bij de fysiotherapeut) in een artikel in een fotoblad heeft zien staan en dat ik met de foto een prijs gewonnen heb. Zo opgelucht als ik ben, spreken we af dat ik later die maand de foto, ingelijst en wel, bij Simon & Bobby langsbreng.
Een korte week later -exact weet ik het niet meer- sla ik op een zaterdagochtend in juli, tijdens het ontbijten de krant open. Ineens bekruipt mij een ijskoude en natte dweil. Simon is niet meer .. .. ..
Maandenlang hebben Simon & Bobby op mn beeldscherm gestaan in de nabewerking fase, omdat ikzelf niet (geheel) tevreden was over het portret en het naar mijn idee nog niet “af” was.
Nooit eerder heb ik een “wildvreemd straatmodel” zolang in zijn ogen aangekeken.
Nooit eerder heeft een door mij gemaakt portret, mij zolang beziggehouden en op deze wijze geraakt.
De foto heb ik inmiddels bij famillie van Simon afgegeven. Wat bijzonder werd gewaardeerd.
Wat er van Bobby terecht is gekomen weet ik niet .. .. .. .. .. ..
Simon had gelijk, het portret ” siMoN = LosT = boBBy ” heeft in 2007 deelgenomen aan de BondFotoWedstrijd (B.N.A.F.V.) en is met goud bekroond.
Ik heb Simon leren kennen als een buitengewoon vriendelijk mens.
Simon bedankt man.. .. .. .. ..
